diye tam keyifli keyifli türkü söylerken içerden Şef'im beni neşe (!) ile azarladı. Çalar saat gibi ne ötüyormuşum sabah sabah. Hay o Zühtü kafama düşsünmüş. Müş de müş..... Bizim Şef'in dilekleri genelde tutar, o yüzden bu ara kask ile gezmem lazım. Nolur nolmaz, bir de iri bir Zühtü düşerse o zaman yandım işte. Aslında her zaman böyle değildir. Mesela dün akşam keyfi yerindeydi, beni mutfağa çağırdı, gel bak sana değişik bir İzmir Köfte öğreteyim dedi. Heyecanla koştum, ama koşarken halıya takılıp Şef' in aile yadigarı sandalyesinin üzerine düştüm, beraber yere yuvarlandık. Sandalye dediysem o eski ve kollu olanlardan, hani ufak bir berjere benzeyenlerden. Kolum da sandalyenin koluna sıkıştı mı! Ben çekiyorum o yuvarlanıyor, ittiriyorum kolumu bırakmıyor.... kolkola halının üstünde dönüyoruz... Aradan bir beş dakika geçmiş herhalde, Şef’ im mutfak kapısında göründü. Bir toz bulutu arasında sandalye ile giriştiğim amansız güreşe daha fazla dayanamamış olacak ki sandalyeyi elimden kurtardı. Bana bir beş dakika daha izin verseydi hakkını avucuna koyacaktım o tahta dörtbacaklının ama hadi bu sefer de büyüklük bende kalsın.....
Neyse efendim, müsabakamız bitince beraber mutfağa girdik, ve bana düdüklü tencerede Kolay İzmir Köfte nasıl yapılacağını gösterdi….
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder